Proszę pana, pewna kwoka

Traktowała świat z wysoka

I mówiła z przekonaniem:

— Grunt — to dobre wychowanie!

Zaprosiła raz więc gości,

By nauczyć ich grzeczności.

Osioł pierwszy wszedł, lecz przy tym

W progu garnek stłukł kopytem.

Kwoka wielki krzyk podniosła:

— Widział kto takiego osła?!

Przyszła krowa. Tuż za progiem

Zbiła szybę, lewym rogiem.

Kwoka, gniewna i surowa,

Zawołała: — A to krowa!

Przyszła świnia prosto z błota.

Kwoka złości się i miota:

— Co też pani tu wyczynia?

Tak nabłocić! A to świnia!

Przyszedł baran. Chciał na grzędzie

Siąść cichutko w drugim rzędzie,

Grzęda pękła. Kwoka, wściekła,

Coś o łbie baranim rzekła

I dodała: — Próżne słowa,

Takich nikt już nie wychowa,

Trudno… Wszyscy się wynoście!

No i poszli sobie goście.

Czy ta kwoka, proszę pana,

Była dobrze wychowana?