Mieszkała stonoga pod Białą,

Bo tak się jej podobało.

                Raz przychodzi liścik mały

                               Do stonogi,

                Że proszona jest do Białej

                               Na pierogi.

                Ucieszyło to stonogę,

                Więc ruszyła szybko w drogę.

 

                          Nim zdążyła dojść do Białej,

                          Nogi jej się poplątały:

                          Lewa z prawą, przednia z tylną,

                          Każdej nodze bardzo pilno;

                          Szósta zdążyć chce za siódmą,

                          Ale siódmej iść za trudno,

                          No, bo przed nią stoi ósma,

                          Która właśnie jakiś guz ma.

                          Chciała minąć jedenastą,

                          Poplątała się z piętnastą,

                          A ta znów z dwudziestą piątą,

Trzydziesta z dziewięćdziesiątą,

A druga z czterdziestą czwartą,

Choć wcale nie było warto.

Stanęła stonoga wśród drogi,

Rozplątać chce sobie nogi;

A w Białej stygną pierogi!

 

Rozplątała pierwszą, drugą,

Z trzecią trwało bardzo długo,

Zanim doszła do trzydziestej,

Zapomniała o dwudziestej,

Przy czterdziestej się już krząta —

No, a gdzie jest pięćdziesiąta?

Sześćdziesiątą nogę beszta:

— Prędzej, prędzej! A gdzie reszta?

                              

To wszystko tak długo trwało,

Że przez ten czas całą Białą,

Przemalowano na zielono,

A do Zielonej stonogi nie proszono.