Jaki powód rzeki miały,

Że się nagle posprzeczały

I jak długo trwały w gniewie,

Tego nikt naprawdę nie wie.

Ponoć pierwsza rzekła Warta,

Że jest Noteć nic niewarta,

Warcie na to rzekła Odra,

Że jest głupia i niedobra.

Wtedy padły słowa Wieprza:

—Sama też nie jesteś lepsza!

Wieprza znów skarciła Raba:

— Oby cię wypiła żaba!

Na to się odezwie Nida:

– Tobie samej też się przyda!

Biebrza na to rzecze grzecznie:

— Mówisz, rzeko, niedorzecznie.

Jak nie skoczy San na Biebrzę:

— Sama wciąż u Narwi żebrze,

A dla innych — niełaskawa!

— San, a głupi! — rzekła Skawa.

I tak trwały kłótnie długie

Sanu z Sołą, Wieprza z Bugiem,

Ledwie coś tam powie która,

A już Nysa, a już Bzura,

A już Odra czy Barycza

Wszystkie wady jej wylicza.

To się tak sprzykrzyło Wiśle,

Że im rzekła po namyśle:

                — Drogie rzeki, biorąc ściśle,

                Waszych słów naprawdę szkoda —

                Przecież to jest wszystko woda!

                Jednakowy los nas czeka,

                W morze wpadnie każda rzeka.

Gdy tak rzekła mądra Wisła,

Cała zwada zaraz prysła.