Wybiera się sójka za morze,

Ale wybrać się nie może.

 

 — Trudno jest się rozstać z krajem,

A ja właśnie się rozstaję.

 

Poleciała więc na kresy

Pozałatwiać interesy.

 

Odwiedziła najpierw Szczecin,

Bo tam miała dwoje dzieci,

W Kielcach była dwa tygodnie,

Żeby wyspać się wygodnie,

Jedną noc spędziła w Gdyni

U znajomej gospodyni,

Wpadła także do Pułtuska,

Żeby w Narwi się popluskać,

A z Pułtuska do Torunia,

Gdzie mieszkała jej ciotunia.

Po ciotuni jeszcze sójka

Odwiedziła w mieście wujka,

Potem matkę, ojca, syna

I kuzyna z Krotoszyna.

Pożegnała się z rodziną,

A tym czasem rok upłynął.

 

Znów wybiera się za morze,

Ale wybrać się nie może.

 

Myśli sobie: „Nie zaszkodzi

Po zakupy wpaść do Łodzi”.

Kupowała w Łodzi jaja,

Targowała się do maja,

Poleciała do Pabianic,

Dała dziesięć groszy — za nic,

Ale już nie miała więcej,

Więc siedziała pięć miesięcy.

 

— Teraz — rzekła — czas za morze!

Ale wybrać się nie może.

 

Posiedziała w Częstochowie,

W Jędrzejowie i w Miechowie,

Odwiedziła Mysłowice,

Cieszyn, Trzyniec, Wadowice.

Potem jeszcze z lotu ptaka

Obejrzała miasto Kraka:

Wawel, Kopiec, Sukiennice,

Piękne place i ulice.

 

— Jeszcze wpadnę do Rogowa,

Wtedy będę już gotowa.

 

Przesiedziała tam do września

Bo ją prosił o to chrześniak.

Odwiedziła w Gdańsku stryja,

A tu trzeci rok już mija.

 

Znów wybiera się za morze,

Ale wybrać się nie może.

 

— Trzeba lecieć do Warszawy,

Pozałatwiać wszystkie sprawy:

Paszport, wizy i dewizy,

Kupić kufry i walizy.

 

Poleciała, lecz pod Grójcem

Znów się żal zrobiło sójce.

 

— Nic nie stracę, gdy w Warszawie

Dłużej dzień czy dwa zabawię.

 

Zabawiła tydzień cały,

Miesiąc, kwartał, trzy kwartały!

Gdy już rok przebyła w mieście,

Pomyślała sobie wreszcie:

„Kto chce zwiedzać obce kraje,

Niechaj zwiedza. Ja — zostaję”.