W owocarni arbuz leży

I złośliwie pestki szczerzy;

Tu przygani, tam zaczepi.

— Już byś przestał gadać lepiej,

                Zamknij buzię,

                Arbuzie!

 

 Ale arbuz jest uparty,

Dalej sobie stroi żarty

I tak rzecze do moreli:

— Jeszcześmy się nie widzieli.

Pani skąd jest?

— Jestem Serbka…

— Chociaż Serbka, ale cierpka!

 

Wszystkich drażnią jego drwiny,

A on mówi do cytryny:

— Pani skąd jest?

— Jestem Włoszka…

— Chociaż Włoszka, ale gorzka!

 

Gwałt się podniósł na wystawie:

— To zuchwalstwo! To bezprawie!

                Zamknij buzię,

                Arbuzie!
 

 Lecz on za nic ma owoce,

Szczerzy pestki i chichoce.

Melon dość już miał arbuza,

Krzyknął: — Głupiś! Szukasz guza!

Będziesz miał za swoje sprawki!

Runął wprost na niego z szafki,

Potem stoczył go za ladę

I tam zbił na marmoladę.